Jouw stem doet ertoe

Als je als kind -en dus als mens- niet gehoord en gezien wordt, doet dat iets met je. Waar de één juist harder zal gaan schreeuwen, zal de ander stiller zwijgen. Als ouder wil je er voor je kind zijn, wil je het goede voorbeeld geven. Maar wat als jouw eigen voorbeeld niet het voorbeeld was van wat je wilt zijn? Wat als jouw eigen ouder je niet geleerd heeft dat jouw stem ertoe doet? Dat wat jíj voelt belangrijk is?

Kinderen zijn extreem loyaal aan hun ouders. Door de unieke band voelen zij zich verantwoordelijk voor het geluk van hun ouders, of je dat nou wil of niet. Al zo lang ik me kan herinneren voelde ik dat mijn moeder niet gelukkig was. In mijn geval betekende dat dat ik er alles aan deed om mijn moeder blij te maken. Hoe klein ik ook was, ik besloot dat zij al genoeg aan zichzelf had. Vragen die ik had en de emoties die ik voelde, deelde ik daarom niet. Ik leerde dat ik het zelf moest doen en geen hulp hoefde te vragen. Mijn stem deed er niet toe en mijn focus lag bij haar. In plaats van kind te zijn, nam ik een andere rol op me.

Zo ook mijn zus. Ik weet nog dat we op bezoek gingen en toen we er bijna waren, pakte ze mijn hand en siste me toe: “Als hij je aanraakt, moet je het meteen tegen mij zeggen!”… Ik was 7; zij net 11. Hoe ouder ik word, hoe meer die woorden indruk op mij maken. Zij beschermde mij daar waar onze moeder het niet deed. Niet deed of niet kon, dat laat ik in het midden.

Ik deel een ervaring met mijn zus. Ik weet dat ik deze ervaring ook deel met anderen die ik ken. Ik weet dat ik dit ook deel met heel veel anderen die ik niet ken. Anderen die het hun stem niet waard vonden, die bang waren voor de gevolgen. Gevolgen voor de betrokkenen, gevolgen voor de familie, gevolgen voor hun omgeving en het oordeel van anderen over hen.

L’histoire se répète (de geschiedenis herhaalt zich). In onze familiegeschiedenis was dat van toepassing, maar mijn zus en ik hebben de cirkel doorbroken. Onze stem doet ertoe en we hebben geleerd onze grenzen te aan te geven en ook ‘nee’ te kunnen en durven zeggen. Net zoals iedereen een eigen verhaal heeft, hebben wij dat ook. Zij en ik delen een ervaring, maar onze verhalen zijn anders. Mijn grootste les was te ontdekken wie ik was, wie ik bén. Wat is mijn kracht en waar liggen mijn valkuilen? Door schade en schande heb ik geleerd en leer ik nog steeds bij.

Ik heb geleerd waar mijn grenzen liggen door steeds weer te reflecteren op mezelf. Wat voel ik? Wat vind ik? Vragen die mij niet geleerd zijn aan mezelf te stellen. Ik stel ze nu regelmatig aan mezelf. En niet alleen aan mezelf, maar ook aan mijn kinderen. Kijken naar de ander begint immers met kijken naar jezelf. En als ik wil dat mijn kinderen zich durven uitspreken, dat ze staan voor wat ze voelen en vinden en dat ze voor zichzelf op durven te komen, wil ik hierin hun voorbeeld zijn. Dat betekent ook erkennen dat ik het niet altijd weet, dat ik om hulp kan vragen en dat fouten maken mag.

Mijn missie om kinderen te horen en te zien komt voort uit mijn eigen ervaring. Ook weet ik hoe het voelt om je als ouder niet gehoord en gezien te voelen en voor welke uitdagingen je staat. Soms kan het erg eenzaam voelen, maar weet dat je niet de enige bent.

Ik gun jou het gevoel dat je stem ertoe doet. Ik gun jou een stem waarmee jij je grenzen aan kunt geven en ook ‘nee’ kunt zeggen. Ik wens jou het voorbeeld voor je kind te zijn dat je zelf had willen hebben.