"Help, mijn kind huilt"

Hij huilt hartverscheurend. Hij is bijna 6 maanden oud en ligt ontroostbaar in bed. Ze is al een poos bij hem, maar het huilen wordt niet minder. Integendeel, zijn huilen wordt scheller en ik hoor een mix van frustratie en paniek. Als ze de slaapkamer uitloopt, heeft ze rode blosjes op haar wangen en ik zie de tranen in haar ogen opwellen. “Mag ik hem uit bed halen?” vraag ik. Ze knikt. Ik loop de slaapkamer binnen en ga aan zijn bedje staan. Ik vertel hem wie ik ben en zeg dat ik hem uit bed ga tillen. Ik wacht even voor ik dat doe, zodat ik zeker weet dat hij mij heeft gehoord. Ik haal diep adem, pak hem rustig op en houd hem tegen me aan. Ik loop de slaapkamer uit en begin rustig tegen hem te praten. “Ik zie dat je moet huilen. Ik zie dat je gefrustreerd bent en dat je niet weet wat er aan de hand is. Het is ook allemaal niet makkelijk.”

Zijn huilen klinkt minder schel. Ik blijf staan en adem bewust rustig in en uit. Bij de tweede keer uitblazen, voel ik hoe zijn lijfje met mij ‘meezucht’. Het huilen stopt. Zijn armen laten de zwaartekracht toe en ik wrijf rustig over zijn rug. Ik vertel hem dat zijn mama uit liefde zo haar best doet, maar het ook niet altijd weet. Ze is zoekende wat maakt dat hij ook zoekende is. Ik ga zitten en hij laat een grote boer. Zijn lijfje kan door het ontspannen dit nu ook kwijt. Ik ben stil en kijk naar hem. Hij lacht naar me en begint te praten. Ik herhaal zijn klanken.

Ze heeft in stilte toegekeken en zag wat er gebeurde. “Bij jouw zucht, zag ik dat hij ontspande.” Ze wordt emotioneel en net zoals er een ontlading kwam bij hem, komt deze nou bij haar.

Als ouder of verzorger is het lastig je kind verdrietig, teleurgesteld of boos te zien. Het liefste wil je dat je kind lekker in zijn vel zit en positief de dag doorkomt. Je bent geneigd het huilen zo snel mogelijk ‘op te lossen’ door te voeden, af te leiden of te sussen. Wat er gebeurt is dat het negatieve gevoel van je kind een negatief gevoel van jou wordt. Zo maak je als het ware je kind verantwoordelijk voor jouw gevoel en dat is niet wat je wil. Je wil juist dat je kind voelt dat hij bij jou terecht kan; dat jij hem steunt als deze emoties er zijn. Als je zelf gestrest en onrustig bent, zal het je kind niet helpen rustiger te worden.

Maar wat dan wel? In plaats van zelf in emotie te schieten en ernaar te gaan handelen, haal je adem en bedenk je je dat ook deze emotie erbij hoort en dat het oké is dat je kind dit nu ervaart. Door rustig te blijven en er echt te zijn, blijf je in verbinding met je kind. De boodschap die je dan geeft, is dat je er voor je kind bent, ook als hij het moeilijk heeft. Benoem wat je ziet gebeuren bij je kind en deel ook jouw emoties met je kind. Je kind voelt jou immers feilloos aan.

Bedenk dat alle emoties er mogen zijn. Ze worden niet weggewuifd of weggedrukt. Dit is meteen voor jou als ouder een uitdaging: álle gevoelens van jouw kind -dus ook die van verdriet, teleurstelling en boosheid- zijn oké en accepteer je. Juist in deze momenten heeft je kind jou het hardst nodig.

Door zelf rustig te blijven en er echt te zijn voor je kind en hem het gevoel te geven dat je hem ziet en hoort, leert hij dat deze emoties komen maar ook weer gaan. Zo bouw je mee aan het zelfvertrouwen van je kind en aan jullie verbinding.